Mijn zesde blogpost ging over Corona en schreef ik rond de jaarwisseling van 2020 naar 2021 toen we nog in de lockdown zaten. De maand nadat ik het had geschreven, werd zelfs de avondklok ingevoerd. Met het versoepelen van de maatregelen en het invoeren van de QR-code leek het alsof het nog wel even op die manier door zou blijven gaan. Ik heb ook tijdens mijn master in België in 2022 met een mondkapje in de les gezeten: het “nieuwe normaal”. Totdat het ineens niet meer hoefde en die nieuwe norm wegebde. We hoefden ons niet meer bij de GGD te testen en eind vorige maand heeft het OMT geadviseerd om de teststraten af te schalen en zelfs de vijf dagen isolatie bij een positieve uitslag niet meer nodig te verklaren (NOS). Het ‘hoort erbij’ (NOS). En nu gaan we… verder?
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij dat er geen lockdown is en dat we zonder mondkapjes en QR-codes verder kunnen (Ik ben ook zo iemand die naar mijn les ging en bij het gebouw ontdekte dat ik mijn mondkapje was vergeten, dus mijn verstrooide brein kan die maatregel missen als kiespijn). Toch knaagt er wel iets. Corona is niet verdwenen, zoals we allemaal weten, en de effecten van de pandemie zullen nog lange tijd voelbaar zijn, voor de een in grotere mate dan voor de ander. Ondanks die constante aanwezigheid en de noodzaak om bij tijd en wijle een zelftest te doen, zijn we ver verwijderd van die vreemde realiteit van een gesloten samenleving.
Ik weet niet of je het gevoel herkent, maar het is haast alsof we gedurende die twee jaar een collectieve droom hebben gehad en we nu nog slaapdronken terug in onze routine proberen te komen. Of om een andere vergelijking te maken: je hebt een heftige ruzie gehad en de volgende dag doet iedereen weer normaal, en hoewel de spanning uit de sfeer is getrokken voel je wel nog de emotionele wonden van de vorige dag. Er is iets ontgoochelend aan de situatie, bijna alsof het leven je aan het gaslighten is. In die eerdere post had ik het over binnen opgesloten zitten en snakken naar frisse lucht, maar wat als je dan eindelijk buiten bent? Je bent even opgelucht en daarna eist de normale gang van zaken je aandacht op. Zo, dat is weer voorbij, nu terug naar de orde van de dag. Het voelt haast als een persoonlijk falen als dat je niet zo goed afgaat. Je kunt wederom alles doen wat vóór Corona mogelijk was, maar het lukt niet. We zijn uitgeput door het flinke eind dat we hebben gerend, en toch voelt het alsof we stil hebben gestaan. Er is zoveel gebeurd en toch niets.
De titel van deze post is “emotionele whiplash” omdat dat de beste omschrijving is die ik kon bedenken voor de hele Corona-situatie (en ik ben niet de enige, ik zag ook een artikel van The Treatment Specialist over emotionele whiplash tijdens de pandemie). Het idee ervan is dat je van de ene intense emotie naar de andere schiet, gelijkend aan de heen-en-weerbeweging van het hoofd en de nek die whiplash veroorzaakt. Ik denk dat we wel met zekerheid kunnen zeggen dat we op emotioneel vlak veel schommelingen hebben ervaren tijdens de Corona-jaren. Onze mentale gezondheid is achteruitgegaan en dat is toch een doorn in de roos van onze herwonnen bewegingsvrijheid. We hebben afscheid kunnen nemen van de beperkende maatregelen – die af en toe haast dystopisch begonnen te voelen (ook omdat de situatie wel een deuk in onze emotionele weerbaarheid heeft geslagen, denk ik) – maar misschien zitten we nu in het moment van verdoving na de klap?
Het is niet niets, zo’n emotionele whiplash. Natuurlijk kunnen we zeggen: ‘Anderen in de wereld maken veel ergere dingen mee.’ En dat is waar. Maar we passen ons aan de situatie waarin we leven aan en onze weerbaarheid en tolerantie verschillen op basis van onze ervaringen. Het is oneerlijk tegenover onszelf om met het oog op de situatie van anderen te zeggen dat we ons aanstellen. Een steen is klein in vergelijking met een rots, niet met een zandkorrel. Kleine problemen voelen pas klein nadat we grotere tegenkomen. Het is goed om te relativeren, maar niet tot het punt dat je je eigen gevoelens ongeldig verklaart. Ik heb geen idee hoe jij deze periode ervaart. Ik hoop dat alles goed met je gaat. Maar mocht je er moeite mee hebben, dan hoop ik dat je troost kunt halen uit het feit dat je niet de enige bent.
Dus, we hebben de deur geopend. We zijn buiten. We hebben de frisse lucht diep ingeademd. En nu? De wijde wereld strekt zich voor ons uit. Waar willen we heen? Misschien willen we toch terug naar binnen, zoals Bo Burnham in Inside die zijn kamer verlaat, het publiek ziet en zich weer omdraait. Misschien blijven we buiten, maar hebben we tijd nodig om te wennen aan de prikkels. Als we onze reis willen hervatten, laten we dan niet teveel stressen over ons tempo en laten we elkaar steunen. Een stap vooruit is nog steeds een stap vooruit. We hebben goede en slechte periodes, goede en slechte dagen. Soms draait de wereld naar ons gevoel te snel, maar het kan zomaar zijn dat de volgende dag beter gaat (dat is trouwens ook de boodschap van een BTS-liedje, haha. Als je je rot voelt, raad ik aan om Zero O’Clock te luisteren).
Vandaag gaat voorbij en laten we hopen dat het morgen beter wordt, en anders is er altijd nog de dag erna 😊
Nederlands 
English