#6. De frisse lucht: het leven tijdens de lockdown

2020 is een lang jaar geweest dat voor ons allen anders heeft uitgepakt dan we hadden gehoopt. Het is uitdagend geweest, voor de ondernemer die zijn of haar bedrijf vaarwel heeft moeten zeggen, voor degenen die familie in het buitenland niet konden bezoeken en voor de ouderen die zelfs hun familie om de hoek slechts met een raam ertussen konden zien. Wat jouw omstandigheden ook zijn geweest, jij hebt vast je eigen uitdagingen gehad.

We hebben allemaal gevangen gezeten in de huidige omstandigheden, alsof we opgesloten waren in huis en uit het raam starend vurig verlangden naar wat frisse lucht. In ons geval konden we wel naar buiten. Wij hadden geen politie of zelfs een leger op straat om ons binnen te houden. En toch is het een verstikkend jaar geweest. Er is een begrip genaamd huidhonger, wat inhoudt dat mensen een bepaalde mate van fysiek contact nodig hebben, en dit jaar zijn wij op rantsoen gezet.

Ik zal weinig mensen hoeven uit te leggen hoe moeilijk het is om in een kamer te zitten met een dierbaar familielid dat je een halfjaar niet hebt gezien, en haar niet te mogen omhelzen of zelfs maar naast haar te mogen zitten. Velen van ons zullen onderhand wel met dat gevoel kennis hebben gemaakt. We proberen er het beste van de maken, maar feit blijft dat het je zelfbeheersing flink op de proef stelt.

Natuurlijk is de COVID-19-situatie niet te vergelijken met de dingen die onze grootouders vorige eeuw hebben meegemaakt: oorlog, onderduiken, de hongerwinter. Wij mogen onszelf gelukkig prijzen dat die gruwelen ons bespaard zijn gebleven. Wij hebben van vrede en vrijheid genoten. Je mist geen frisse lucht als je altijd buiten bent, maar word je ineens naar binnen gedwongen… dan snak je ernaar.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik jaloers word op personages in series en boeken. Hoewel zij dingen moeten doorstaan die ik mezelf nooit toe zou wensen, kunnen zij nieuwe mensen leren kennen, banden opbouwen en hun armen om elkaar heen slaan. Wat lijkt dat ineens op een privilége.

Om eerlijk te zijn ben ik nooit iemand geweest die de behoefte voelde om me onder vreemden te begeven. Ik heb er nooit problemen mee gehad om op mijn kamer te blijven en me te storten in mijn eigen wereld. Totdat al mijn routine verdween en ik geen keuze meer had. Toen merkte ik hoeveel je doorgaans omringd bent door mensen, hoeveel contact je hebt waar je nooit bij stilstaat. Plots werd mijn kamer een verstikkende plek. Ik heb me lang kunnen afleiden met het schrijven van boek 2, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Mijn motivatie en concentratie waren verdwenen en het liefst had ik het hele jaar weggeslapen. Ik vermoed dat er genoeg mensen zijn die dat herkennen.

Ik heb wat troost kunnen vinden in vrolijke series en genoot via de personages, maar dat is als door het raam kijken naar de mensen buiten. Uiteindelijk word je er altijd aan herinnerd dat jij slechts een toeschouwer bent. Het moment dat dat besef doordringt, wil je niets liever dan de deur uit rennen en erbij zitten, mee kletsen of zwijgzaam in het gras liggen en naar de wolken kijken, omringd door de mensen die je liefhebt.

Je mist geen frisse lucht als je altijd buiten bent, maar het verlangen ernaar in zijn afwezigheid, dat vergeet je niet. Dus laten we hopen dat de situatie vanaf volgend jaar geleidelijk aan beter wordt en dat we steeds meer stappen richting de deur zetten, totdat die eindelijk open mag. Dan verwelkomen we de wereld met open armen en ademen we met zijn allen diep in.