Hopelijk gaat het goed met jullie ondanks de huidige omstandigheden en zijn jullie gezond. Ik had een ander artikel gepland voor deze maand, maar door de ingrijpende situatie waar we in zitten, leek het me beter om vandaag positief nieuws te delen. Dat andere artikel kan wachten tot volgende maand 😉 Dus, bij deze, een update over boek 2.
Sinds de uitgave van ‘De terugkeer van Layhar’ ben ik uiteraard veel bezig geweest met het tweede deel van de Shirareta Sekai serie. Sommige auteurs hebben al flink vooruit gewerkt, wanneer ze hun eerste boek uitgeven, en ik had deel 2 ook al klaarliggen. Tijdens de redactie is mijn eerste deel echter zodanig veranderd dat ik dat tweede deel volledig in de prullenbak kon gooien. Niet erg natuurlijk, want de serie is er zonder twijfel beter door geworden, maar het betekende wel dat ik na de publicatie van deel 1 opnieuw moest beginnen met het vervolg. Afgelopen week heb ik de kladversie afgerond met hier en daar vochtige oogjes (dat krijg je als je Dumbledore’s Farewell gebruikt als achtergrondmuziek) en naar mijn proeflezers gestuurd. Zo is het proces tijdelijk op pauze gezet, en wat is dat proces een achtbaan geweest…
Om jullie een beeld te geven van die achtbaan, zal ik vertellen over mijn manier van schrijven. Elke auteur schrijft op zijn/haar eigen manier, maar over het algemeen vallen we allemaal ergens op een spectrum. Auteurs aan het ene eind van het spectrum plannen het hele verhaal uit voordat ze beginnen met schrijven, terwijl de auteurs aan het andere eind het verhaal bedenken tijdens het schrijven. De meeste zitten hier tussenin.
Persoonlijk heb ik behoefte aan plannen, maar ik neig uiteindelijk toch meer naar organisch schrijven. Ik ben zo iemand die een verhaal uitdenkt en een hoofdstukindeling maakt met korte samenvattingen van elk hoofdstuk. Vervolgens begin ik met schrijven en wijk ik binnen de kortste keren van het plan af. De enige zaken die ik zelden wijzig, zijn het begin en het einde. Bij de rest laat ik me regelmatig verrassen. Dit zorgt ervoor dat het maken van een kladversie een – soms frustrerend – langdurig proces wordt.
Zo was ik rond de lente van 2019 op de helft van het manuscript voor boek 2, zoals ik het toen had gepland. Ik verwachtte rond augustus klaar te zijn, maar toen die maand kwam, was ik nog steeds op de helft. Niet omdat ik niks had geschreven, maar omdat het plan was veranderd en er meer zaken moesten gebeuren in de tweede helft. En zelfs tot op het laatste moment heb ik aanpassingen gemaakt.
Eerder dit jaar was er een Zilverdag waarbij de auteurs van Zilverbron en Zilverspoor samenkwamen om workshops te doen. Cocky van Dijk, uitgever en auteur van o.a. de Drakenzieler trilogie, had toen een leerzame workshop gegeven over verhalen plotten met post-its. Die techniek heb ik gebruikt voor de laatste paar hoofdstukken van boek 2 en ik was helemaal tevreden met wat ik had gepland… en toch ben ik er uiteindelijk van afgeweken, haha. Dat betekent niet dat de methode nutteloos was; het heeft me richting gegeven en als een soort geraamte gediend voor de hoofdstukken. Daarom ben ik van plan het ook voor boek 3 te gebruiken. Toch zal plannen nooit echt mijn ding zijn en zal ik uiteindelijk altijd afwijken van de post-its. Maar dat is bij lange na niet erg, zo blijft het schrijven een avontuur 😉
Inmiddels heeft boek 2 een redelijk vaste vorm. Hij zal vermoedelijk geen enorme transformatie ondergaan zoals boek 1, maar er zullen zeker nog veranderingen komen. Nu de kladversie af is, ligt die bij mijn lieve proeflezers: mijn oudere zus Daniëlle en mijn beste vriendin en critique partner Heather (zelf ook auteur; haar boek komt deze zomer uit). Daarna volgt een editing ronde waarbij ik hun feedback doorneem en het verhaal waar nodig verbeter. Zoiets kan best een tijd duren, afhankelijk van de soort opmerkingen die ik krijg. Als ze een gigantische plot hole vinden… ja, dan ben ik wel even bezig.
Hoe dan ook, daarna heb ik nóg een proeflezer: mijn mede-Zilverauteur Tycho Scholten van Pangaea, Verloren Wereld. Met een nieuwe lading feedback begint de volgende editing ronde en probeer ik het boek zo goed mogelijk te krijgen voor de redactie.
Eigenlijk is zo’n boek editen vergelijkbaar met het maken van een katana. Ik heb in Japan ooit een workshop gedaan voor een kogatana ofwel ‘klein zwaard’, ter grootte van een briefopener, en dat bestond uit twee bezigheden: vijlen en polijsten. We kregen een stuk metaal in de juiste vorm, en beginnend met zo’n grote metaalvijl, moest je aan de slag tot hij glad genoeg was. In de stappen die volgden, gebruikten we steeds fijnere slijpstenen om het zwaardje zo glad en scherp mogelijk te maken.
Het is in zekere mate een vergelijkbaar proces, al vind ik het aanzienlijk leuker om mijn verhaal om te gooien. Zes uur lang boven een wasbak gebogen zo’n klein zwaardje slijpen is toch niet helemaal mijn ding… Maar goed, zo hebben jullie wellicht een beter beeld van wat er achter de schermen gebeurt.
Boek 2 van Shirareta Sekai staat gepland voor januari 2021 en in de tussentijd zal ik jullie zo veel mogelijk op de hoogte houden. Tot volgende maand! Veel sterkte en gezondheid toegewenst!
English 
Nederlands