Kazuto 和人

Als jij jarenlang hier kan blijven voor mij, moet ik ook deze plek kunnen verlaten voor jou.
Shirareta Sekai 1 – de terugkeer van layhar, p. 84

Naam	Nagata Kazuto 永多和人
Ras	Mens
Leeftijd	21 / 22 jaar
Geslacht	Man
Geboortejaar	Het jaar van de (hogere) vuur draak, 丙辰 hinoe-tatsu
Geboorteland	Ginkoku
Beroep	Theeschenker
MBTI-type	INFP
Familie	Hana (zus) Kurai (vader) † Sakura (moeder) † Nene (grootmoeder) †
Religie	Geloof in natuurgoden, met name de godin van het Hiernamaals

Kazuto was Personage van de maand juli 2020 in de Zilverboekenclub op Facebook. Leer hem in het onderstaande interview een beetje beter kennen:

Mijn naam is Kazuto.

Ik ben 21 jaar oud en behoor tot de hoogste stand van de samenleving, die van de bushi, maar binnen die stand heb ik een lage rang. In mijn dorp zijn twee bushi families, die van mijzelf, en die van de boekverkoper. In de praktijk is onze stand nauwelijks te merken; zij hebben de boekenwinkel nodig om rond te komen en wij hebben het theehuis. In deze vredige tijden onderscheiden alleen onze rechten ons van de rest; al is het nog maar de vraag hoelang de vrede blijft nu de strijd is losgebroken in het zuiden. Mijn vader heeft in zijn jongere jaren gevochten toen onze krijgsheer zijn domein wilde uitbreiden of rebellerende boeren moest onderdrukken, maar zelf heb ik dat godenzijdank nooit hoeven doen. Ik focus me liever op het theehuis en de theeceremonie die ik van mijn oma heb geleerd. Mijn 19-jarige zusje Hana houdt zich ondertussen bezig met de geldzaken, terwijl onze vader zijn dagen wegdrinkt.

Het soort wezen dat ik ben / hoe ik eruit zie

Ik ben een mens; mijn huid is getint en mijn haren en ogen zijn donkerbruin van kleur. In plaats van het meer respectabele bushi kapsel, bind ik mijn haren doorgaans in een simpele, hoge knot. Dat bespaart me bezoekjes aan de barbier en geld dat ik beter voor andere zaken kan gebruiken. Ook mijn kimono en broekrok zijn eenvoudig. Het kan me weinig schelen dat ik er onbelangrijk uitzie. Indien nodig kan iedereen mijn stand herkennen door de twee zwaarden die ik draag: een katana en wakizashi.

De wereld waar ik leef ziet er zo uit

Ik woon in het dorp Rinzaimura aan de rand van Ginkoku, een mensenland. Het ligt in een vallei bij een berg waarop de tempel staat waar de kinderen van ons dorp en twee nabije dorpen basisonderwijs krijgen. In de bossen zijn goede planten te vinden voor thee, dus ik wandel daar vaak met mijn zusje. Die wandelingen gebruikt ze om stiekem magie te oefenen; ze mag als vrouw immers niet verder leren dan het basisniveau. In de buurt van het dorp is de bergpas die leidt naar onze noorderbuur Ōkoku, een land waar verschillende rassen ooit samenleefden. Ze zijn nu ook een mensenland, na hun eigen magische bevolking bruut te hebben verwijderd; en dat terwijl ze zich ooit zo moreel superieur voelden omdat iedereen in hun land “welkom” was. Als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is het zulke schijnheiligheid.

Wat wil je het liefst / wat is je grootste verlangen?

Mijn grootste verlangen is om vredig en gelukkig te leven in mijn eigen theehuis waar ik thee kan zetten voor mijn klanten en hopelijk ooit mijn kinderen. Het liefst zou ik leven zonder de angsten die me achtervolgen en de herinneringen die me wakker houden. Ik zou niet meer afhankelijk willen zijn van mijn zusje voor het eten dat mijn maag vult; als de maaltijden niet door haar zijn bereid, blijven ze namelijk niet binnen. Nogal onhandig, ik weet het. Ik zou alleen niet weten hoe ik dat moet veranderen. Het liefst zou ik zien dat mijn problemen wegsmelten als sneeuw voor de zon. Maar ja, dat zal wel te veel gevraagd zijn… Voor nu zou ik genoegen nemen met dat theehuis.

Noem een eigenschap waar je trots op bent of een eigenschap waar je je voor geneert

Iets waar ik trots op ben… Om eerlijk te zijn, weet ik niets te noemen. Ik ben een redelijk goede theezetter, maar ik heb nog zo veel te leren, dus echt trots kan ik er niet op zijn. Dingen waarvoor ik me geneer, daarentegen, zijn er genoeg. Bovenaan aan die lijst staat mijn eigen afhankelijkheid. Door mijn problemen heb ik mijn zusje zeven jaar lang gedwongen in ons dorp te blijven, ondanks haar gevoel van verstikking, en ik ben nog steeds geen stap dichter bij een oplossing. Ik ben een last voor haar; dat heeft ze nooit hardop gezegd, maar ik weet zeker dat ze het zo ervaart.

Tegen wie of wat neem je het op in dit verhaal? Wie of wat werkt je tegen?

Mijn grootste vijand is mijn eigen hoofd. Soms voelt het alsof ik een wandelende geest ben, alsof mijn ziel de grot waar al deze ellende begon nooit heeft verlaten. Niets beangstigt me meer dan de gedachte dat ik daar weer terechtkom. Die angst… het is verlammend. Als krijger en de zoon van mijn vader zou ik geen angst moeten kennen, maar het vult mijn hoofd totdat er bijna geen plek is voor iets anders. Buiten mijn hoofd is het echter niet veel beter; in de open, wijde wereld voel ik me zo kwetsbaar. Alles kan gebeuren. Elke stap kan fataal zijn.

Wat kan een lezer van jouw verhaal leren?

Het is goed om te accepteren wat je niet kunt beïnvloeden of veranderen, maar laat het je niet verlammen. Ik ga al jaren gebukt onder angst. De angst om te sterven en als gevolg zelfs de angst om te leven. Als ik binnen mijn veilige huis blijf, kan niemand me kwaad doen; zo dacht ik. Maar die veiligheid en controle zijn illusies. Alles is vergankelijk en onderhevig aan tijd en willekeur. Het leven dwingt ons keuzes te maken; we zullen van tevoren nooit zeker weten hoe die keuzes uitpakken en een tweede kans krijgen we niet. Desondanks moeten we kiezen. Desondanks moeten we vooruit blijven lopen, zelfs als de wereld om ons heen dreigt te vallen. Het leven wacht niet op ons; de tijd zal nooit een pauze nemen. Dus, struikel, sta op en blijf doorlopen. Koester je dierbaren, je emoties en ervaringen. En leef.

Kazuto komt in de volgende boeken voor: