Ik weiger te doen alsof ik het oké vind om elke dag zo aan me voorbij te laten gaan! Wat als vandaag mijn laatste dag is? Waarvoor ben ik dan op Aarde geweest? Om de was op te hangen? Om het theehuis draaiende te houden terwijl vader ons zuurverdiende geld aan saké uitgeeft? Wie zou ik zijn, als ik iemand in nood de rug toekeer?
Shirareta Sekai 1 – De terugkeer van Layhar, p. 83
| Naam | Hana 花 |
| Ras | Mens |
| Leeftijd | 19 / 20 jaar |
| Geslacht | Vrouw |
| Geboortejaar | Het jaar van het (hogere) vuur paard, 丙午 hinoe-uma |
| Geboorteland | Ginkoku |
| Beroep | Genezeres (/magiër) |
| MBTI-type | ENFP |
| Familie | Kazuto (broer) Kurai (vader) † Sakura (moeder) † Nene (grootmoeder) † |
| Religie | – |
Hana was Personage van de maand mei 2022 in de Zilverboekenclub op Facebook. Leer haar in het onderstaande interview een beetje beter kennen:
Hoi, iedereen! Mijn naam is Nagata Hana 永多花.
Iemand maakt jou midden in de nacht wakker met jouw favoriete ding. Wat is het?
Een goed boek! Een spannende avonturenroman of een nieuw magieboek waarmee ik mijn vaardigheden kan verbeteren, ik zou ze allebei geweldig vinden. Sterker nog, als je me een magieboek geeft, zou ik je extra dankbaar zijn aangezien ik dat niet zelf mag kopen. Gevorderde magie is niets voor vrouwen, zeggen ze…
Waar schaam je je het meest voor?
Toen mijn broer en ik in de grot naar de Onderwereld waren, ben ik uit schrik naar buiten gerend. Ik was laf en daar schaam ik me tot op de dag van vandaag voor. Als ik bij hem was gebleven… wie weet, misschien was die ervaring dan niet zo aan hem vast blijven plakken. Misschien had hij dan nu normaal kunnen eten.
Waar kan je echt heel boos of verdrietig van worden?
Als mensen elkaar in de steek laten, roept dat bij mij zowel woede als verdriet op. Ik kan er simpelweg niet tegen dat er mensen zijn die prima bekwaam zijn om anderen te helpen en ervoor kiezen om dat niet te doen. Ze negeren het en denken: ‘Stik er maar in.’ Hoe egoïstisch kun je zijn? Ik ben zelf verre van perfect, maar ik probeer het tenminste. Toen Kazuto en ik Ai vonden, wilde hij haar niet meenemen, maar zo’n hulpeloos meisje laat je toch niet achter? Ik vond dat we haar moesten helpen en ik heb er geen spijt van dat ik dat heb gedaan. Mijn dorp voor haar verlaten, daarentegen… misschien heb ik daar een ieniemienie beetje spijt van, al wordt dat overschaduwd door de vreugde die ik heb gevonden door die verstikkende plek achter me te laten. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar ik maak tenminste dingen mee. Zelfs de slechtere dingen heb ik liever dan een leven dat eentonig is.
Voor wie of wat zou jij je leven opofferen als dat je laatste keuze was?
Makkelijk: mijn broer. Als ik hem ermee kan redden, zou ik er geen seconde over twijfelen.
Wat zou jij aan de volgers van de Zilverboekenclub willen vragen?
Ik ben zelf van mening dat een leven kleurrijke ervaringen moet hebben om de moeite waard te zijn. Avontuur, spanning, alle emoties die een mens kan ervaren, ik wil het allemaal geproefd hebben voordat mijn einde komt. Hoe denken jullie daarover? Wat is in jullie ogen een goed leven?
Het boek waar ik in voorkom heet:
Je vindt mij in Shirareta Sekai deel 1, ‘De terugkeer van Layhar,’ en deel 2, ‘De keuze van Amar.’ (Psst, ik zit ook in het derde deel, maar wat daarin gebeurt, is voor nu nog een geheimpje 
)